 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Страцім-лебедзь
|
Не анёл у трубу уструбіў –
З хмары Бог старому Ною гаварыў:
«Поўна з краем чаша гневу майго
На людскія грахі ды бясчыннасьці.
Вось надойдзе часіна суровая,
Лінуць зь неба залівы бязьмерныя
I абмыюць ад бруду смуроднага
Ўсю зямлю яны, белы-вольны сьвет».
Пачынаў тут Ной будаваць каўчэг
З таго дзерава ліванскага.
Ўшыркі гэтаму каўчэгу – сто лакцёў,
А ўдаўжкі – болей тысячы.
Ды узяў туды Ной і птах і зьвяроў,
Каб ня зьвёўся іх род зь зямлі.
Ды ня плыў к яму з мора сіняга
Страцім-лебедзь – горды, моцны птах.
Яго звычаі – арліныя,
Яго ўцехі – сакаліныя;
Пер’і-пер’ечкі бялеюцца
Ды на золку агнявеюцца.
У яго ў крыле – трыста тры пяра:
Узмахне крылом – быццам бор шуміць,
Узмахне другім – што мяцель гудзіць.
Як учнуць дажджы, – пацякла вада,
Разьлілася горш ад павадка.
Затапіла ўсе лугі-лагі,
Ўсе лугі-лагі, ўсе лясы-бары;
Уздымаецца вышэй ад гор.
Птахі ў небе стаяй лётаюць,
Енчаць жаласна, ад нуды крычаць,
Выглядаюць стуль прытулачку.
А па ўсёй зямлі толькі хвалі б’юць,
Толькі хвалі б’юць белай пенаю.
Ды па іх дужы, сьмелы плавае
Страцім-лебедзь – горды, моцны птах.
Узмахне крылом – быццам бор шуміць,
Узмахне другім – як мяцель гудзіць.
I населі тут на лебедзя
Птахі дробныя ўсёй стаяю.
Лебедзь зь сілы выбіваецца,
Птушкі ажна усьцяшаюцца.
Дзень ён плавае, другі-трэці дзень,
На чацьвёрты стаў прасіць-маліць:
«Вы ўзьляціце хоць на час які,
Выбіваюся з астатніх сіл.
Дайце вы грудзям, гэй, вальней ўздыхнуць!
Дайце вы крылам, гэй, шырэй ўзмахнуць!»
Не паслухалі птахі лебедзя.
Пацямнела у яго ў вачах,
Крыльлі ўрэшце надламаліся,
Галава ў ваду апусьцілася.
I пайшоў на дно мора сіняга
Страцім-лебедзь – моцны, горды птах.
Ад усіх цяпер патомкі ёсьць,
Ды няма адных – Страцімавых.
|
|
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2022. Беларусь, Менск.
|
|
|
